Kalendarium życia Stanisława Wyspiańskiego, lata 1895-1897

W przedstawieniach Apolla Wyspiański dał wyraz zainteresowaniu dla dwoistej natury boga. W Apollu Łuczniku, pierwszej ilustracji z cyklu, ukazał go jako okrutnego mściciela, który karząc ludzi zarazą za brak ofiary hekatomby, rozpętuje wojnę, wprowadza zamęt i niezgodę. Natomiast w Apollu na Olimpie bóg swoją grą wprowadza ład, przynosi spokój i harmonię. Dla sceny z grającym na formindze Apollem Wyspiański najdłużej poszukiwał właściwego wyrazu. Ostatecznie pomysł na rozbudowaną kompozycję z towarzyszącymi bogowi wieloma muzami, w pałacu wśród chmur, bogato dekorowanym rzeźbiarskimi fryzami, zredukowany został do sceny z jedną muzą. Muza ta, która według informacji artysty pierwotnie miała być Melpomeną, łączy cechy Polihymni – opiekunki poezji chóralnej, i Kaliope – opiekunki poezji epickiej. Dekoracja zawieszonego w przestrzeni pałacu na Olimpie została ograniczona do bogatego wzoru posadzki zaczerpniętego z architektury mykeńskiej. Wygląd instrumentu i sposób jego trzymania przez Apolla również ulegał zmianom, a usunięcie podstawy pod lirę uspokoiło kompozycję, dodało jej lekkości i głębi.

(fragment katalogu wystawy)