Kalendarium życia Stanisława Wyspiańskiego, lata 1890-1894

Pełna zawirowań, wieloletnia przyjaźń Wyspiańskiego z Józefem Mehofferem datuje się od 1875, gdy jako sześcioletni chłopcy rozpoczęli naukę szkolną, trwa nieprzerwanie w latach studiów krakowskich i zaczyna się załamywać w okresie paryskim. Podejmowali wówczas obaj wielkie wyzwania artystyczne, stając do prestiżowych konkursów i, w miarę dojrzewania artystycznego, przy rysującej się coraz wyraźniej różnicy usposobień i poglądów, narastał nieunikniony konflikt. Wyspiański, niezwykle despotyczny i arbitralny w sądach, przy tym konsekwentny i bezkompromisowy w dążeniu do celu, stale strofował Mehoffera. Z czasem wspólne mieszkanie stało się niemożliwe. Jednak gdy w lutym 1893 – po czterech miesiącach spędzonych w Krakowie i Lwowie w sprawach dotyczących przedłużenia stypendium oraz udziału w konkursie na projekt witraży do katedry lwowskiej – Wyspiański wraca do Paryża, przyjaciele znów zamieszkują razem w nowym atelier przy avenue du Maine 14. Wygląd tego skromnego wnętrza został utrwalony na wielu rysunkach i studiach. Zapewne wiosną, gdy obaj zmagali się z przeniesieniem swoich wizji gigantycznych witraży na kartony, powstało to szkicowe studium, wykonane w technice olejnej, od której Wyspiański powoli odstępował.